Þróun

Ég er búin að melta með mér lengi hvernig ég eigi að skrifa um stærsta áhugamál mitt, leikna íslenska sjónvarpsefnið sem hefur nú loksins litið dagsins ljós í þeim mæli að hægt sé að tala um það og ekki má gleyma að nú er komin samanburður. Næturvaktin, Pressa og Mannaveiðar eru afurðir vetrarins og svo má nefna Alla liti hafsins í samhenginu þó nokkur ár séu síðan sú þáttaröð var sýnd. Handrit Allra lita hafsins var frumsamið og bar þess merki að hafa fengið að malla á þróunarstiginu í nógu góðan tíma til að sagan var heilsteypt og virkaði í sjónvarpi og hefði þá mátt gefa sér að næsta leikna þáttaröð RÚV yrði jafngóð eða betri. En nei, handrit Mannaveiða var ekki fullunnið fyrir sjónvarpsþáttaröð. Þáttaröðin ber þess merki að engu var til sparað í tæknilegri útfærslu og það er gott að við erum ekki eftirbátar nágranna okkar á því sviði en mig grunar að samkeppnin við Stöð 2 hafi verið á kostnað handritsins.

Nú hefur Kvikmyndamiðstöð Ísland í samstarfi við sjónvarpstöðvarnar allar haldið námskeið og fyrirlestra síðustu ár, þar ber fyrstan að nefna fyrirlestur Sven Clausen framleiðanda frá DR. Hann útskýrði hvernig DR hafði gert risastóra og rándýra könnun á því í Danmörku hvað fólk vildi sjá í ríkissjónvarpinu sínu. Það kom í ljós að á vissum stöðum í landinu voru þjóðfélagshópar sem horfðu ekki á sjónvarp lengur, til að mynda ungt fólk sem fer mikið í bíó, þá bættu danir við þyrlum og smá Bond í spennuþættina sína og hópurinn festist við skjáinn. Viss hópur kvenna á Jótlandi vildi sjá annað en konur sem búa í miðborgum og þar fram eftir götunum. En allar þessar kannanir leiddu í ljós að það var þörf og markaður fyrir að eyða meiri fjármunum í framleiðslu á stórum þáttaröðum sem hafa nú sannað sig á heimsvísu. Sven Clausen fór svo í saumana á öllu ferlinu og hvað skiptir mestu máli í framleiðslunni?, jú þróunin á handritinu. Þeir fá einn aðalhöfund til að semja söguna frá upphafi til enda og svo eru fengnir höfundar til að krydda sögu hvers þáttar og bæta við hugmyndum til að fá fleiri sjónarhorn í söguna, tengja hana nær okkur sem horfum svo okkur sé ekki sama um afdrif söguhetjana. Við höfum límst við afraksturinn og ekki að ósekju danir gera framúrskarandi sjónvarpsefni.

Þeir sem eru svo heppnir að hafa séð Pressu geta séð að aðferðin að eyða tíma í þróunina ber árangur. Þar voru menn greinilega að stytta sér leið og nota hugmyndafræði sem er búin að sanna sig og við þurfum ekki að brenna okkur á. Pressa er mjög spennandi, í henni eru notuð öll tæki til að láta okkur þykja vænt um söguhetjurnar og bíða spennt eftir næsta þætti. DR hafði komist að því að lögguþættir þóttu ágætir en áhorfendur vildu fara heim með söguhetjunum, sjá hvernig þær búa og upplifa með þeim þeirra daglegu vandamál. Þetta gerðu Óskar Jónasson og Sigurjón Kjartansson af stakri snilld og fengu til liðs við sig spennusagnahöfunda til að bæta við þeirra sýn. Samstarfið gekk upp og tók tíma. Þeim var gefin tími til að vinna handritið til fullnustu áður en rokið var í tökur.

Hvað voru forsvarsmenn RÚV að gera þá? Að henda peningum í ófrágengið handrit. Mannaveiðar höfðu alla burði til að verða góð þáttaröð, góð saga og rjóminn af leikaraliðinu. En persónusköpunin var ekki tilbúin, sögunni var ekki skipt nógu vel uppí þætti, cliffhangerarnir voru engir og leikstjórnin afburða slök. Ég sat við skjáinn með gagnrýnu gleraugun. Og naut einskis.

Vonandi tekst RÚV betur til næst því peningarnir eru til og viskan er innflutt svo við þurfum ekki að brenna okkur oftar á byrjendamistökum.

The Terrible Three's?

Sonur minn hefur aftur breyst í skrímsli eftir dágott hlé og ég spyr mig daglega:,,hvað er ég að gera rangt eða ekki að gera rétt?" The terrible two's voru svo miklu fleiri mánuðir en orðfærið gefur til kynna og eftir örstutt hlé byrjar bara annað eins, það er nú reyndar meðfærilegra að tala við einstakling sem kann að tala líka en það er ekki eðlilegt hvað ég hef grætt barnið oft síðustu daga, hann fór í fýlu í gær af því ég kom ekki að sækja hann í leikskólann á hjólinu... og það þýddi að minn maður var öfugsnúin fram eftir kvöldi og vildi ekki taka þátt í neinu sem þótti orðið alveg sjálfsagt í lífi okkar fyrir nokkrum vikum. Hann vildi ekki leika, ekki borða, ekki fara í bað og ekki pissa og ekki fara að sofa. Hver einasta fyrirspurn fær svarið nei og svo enda samningaviðræðurnar með gráti og reiðiköstum og myndskreytingum á veggi. Hvar endar þetta? Spurning um að fara að draga fram einhverjar uppeldisbækur sem amma mín heitin hló mikið að eftir að hafa alið sjö börn.

Húsráð: Hvíti Kraftsvampurinn góði frá Blindravinnustofunni nær trélitum og vaxlitum af veggjum, eldhúsinnréttingum og gólfefnum.

Atvinnuleysið

Já, það er gaman í mínum bekk. Eftir að hafa sótt um einhver störf sem henta óháskólamenntuðum stúlkukindum tekur biðin við. Hugarkvalir um hvað ég geti nú eiginlega orðið þegar ég verð stór og allt þar fram eftir götunum. ,,Ekki hafa áhyggjur" segi ég keik við alla sem vilja ,, ég fæ vinnu". Og það er alveg rétt ég fæ vinnu en suma daga getur það verið niðurdrepandi að hafa lítið sem ekkert fyrir stafni. Og mikið væri gaman að fá einhverja krefjandi og spennandi vinnu.

Nákvæm naflaskoðun fylgir þessu, vangaveltur um af hverju maður kláraði ekki skólann á sínum tíma, af hverju maður var ekki búin að leggja í sjóð til að geta drifið sig í skóla og þar fram eftir götunum. Ég hef sem betur fer náð þeim tilfinningaþroska að vita svörin við þessum spurningum og veit að einhvern daginn, daginn sem ég verð einhverju nær um hvað ég ætla að verða þegar ég verð stór, á ég eftir að skella mér í skóla, ég er bara svo fjölþreifin. Í gær þegar ég hlustaði á Þorvald Gylfason í Silfrinu langaði mig í hagfræði, núna þegar ég skrifa langar mig í íslensku og í dag þegar ég gerði við við föt og hadklæði sem höfðu rifnað af furðulegum ástæðum langaði mig í klæðskerann til að geta galdrað fram fullkomlega sniðinn og vandaðann fatnað á örskotsstundu. Skemmtilegast væri að læra þetta allt en það verður að bíða betri tíma. Svo er spurning um að sætta sig bara við yfirborðsþekkingu á mörgum sviðum og teljast þokkalega fjölhæf.

Sökum þess að að ég veit ekkert um framtíðina og fjárhaginn næstu mánuði hef ég dundað mér við að hrista fram sparnaðarhugmyndir. Sú skemmtilegasta er sennilega að baka brauð úr þurrgeri sem rann út í október 2005 (þá var greinilega sparað síðast) , mæli ekki með því en brauðið gæti vel nýst sem vopn ef út í það er farið. Ein sparnaðarleiðin var framkvæmd á laugardaginn, ég smurði eggjasamlokur og skellti kaffi og djús á brúsa og dreif gaurana með mér uppí Heiðmörk í ókeypis skemmtun. Eftir góðan göngutúr, eltingaleik við rjúpu og nestisát vorum við fyllt verkorku og næstu sparnaðarhugmyndir voru að fara vel með hlutina sem fjárfest var í í góðærinu, lofti var pumpað í slöngurnar á hjólinu og það þrifið, bíllinn þveginn að innan sem utan og einhverjir sex eða sjö boltar sem ég fann í garðinum skoppa nú allir eftir loftgjöf. Allt sem notað var í þessar aðgerðir var til á heimilinu og hefði ég líklega frekar notað uppþvottalög á bílinn en að eyða krónu á þessum yndislega degi.

Ég verð að viðurkenna að skipulagsfíkillinn og verkstjórinn í mér eru á nettu einkaflippi í þessu átaki og ásamt því að spara í mat og drykk hef ég dregið fram saumavélina og komist í gegnum uppsafnaðann fatabunkann sem þurfti viðgerðar, það er ekki eins og ég hafi ekki tíma...
Svo er tekinn vistvænn hjólreiðatúr í Bónus og ekkert keypt nema það standi á miðanum.
Kemst við af stolti við það eitt að kaupa þurrkaðann parmesan(kannski er það bara ostlíki ;o) á 82 kr. og baka súkkulaðikökur í tonnavís í stað þess að fara í bakarí í tíma og ótíma.

Ég rétt náði í rassinn á síðustu krepppu, líklega af því foreldrar mínir voru að byggja í kringum 1980 og þakka fyrir það nú að vita hvernig maður á að haga sér á svona stundum. Ekki man ég eftir að mamma keypti nokkurn tíma eitthvað sem fór í ruslið myglað og ég man bara ekki eftir einu einasta bruðli á uppvaxtarárunum. Mann skorti þó ekkert en þótti þó fyrirlestur pabba á hverjum páskum um að hann og hans systkyni hefðu aldrei fengið páskaegg (þau voru sjö) heldur hafi verið keypt súkkulaðistykki á línuna orðin svolítið þreyttur þegar maður var komin á unglingsárin og svei mér þá ef það var ekki bara til Camembert og rjómi í ísskápnum við minnsta tækifæri þá.

Merkilegt nokk að það eina sem ég sakna af því sem ég tók út af budgetinu er bjór og ég fæ mér aldrei bjór þegar hann er til. Alveg furðulegt, var að hugsa um að fá mér þá bara gin en það er alveg jafn fáránlegt og að sakna bjórs, kannski eitt púrtvínsstaup bjargi þessu? Nei... ætli ég baki ekki bara enn eina súkkulaðikökuna.

Nú er ég ekki lengur...

... starfsmaður ljósvakamiðils svo ég get úttalað mig um hluti sem mættu betur fara í sjónvarpi, að mínu mati. Í þessari viku einni(og hún er ekki liðin) hafa þrjú tæknileg atriði farið alla leið inn í merg á mínum fínustu sjónvarpsbeinum og öll eru þau runnin undan rifjum míns gamla vinnustaðar Sjónvarpinu.
Það fyrsta er eiginlega verst því um var að ræða stórkostleg viðtal Evu Maríu við Víking Heiðar píanóleikara. Þar bar svo við að þátturinn hafði ekki verið nægilega vel yfirfarin, svartur skyndirammi á ekki að sjást í þætti á þessu kalíberi. Svo hefur hljóðmaðurinn ekki verið viðbúin því að Víkingur myndi tala við Evu á meðan hann spilaði á flygilinn og varð því hljóðvinnslan til þess að ekki heyrðust nokkrar setningar. Í þessu tilfelli skipti hljóðáferðin á flyglinum engu máli aðeins það sem Víkingur hafði að segja, ofsalega sárt að missa þráðinn í svona góðu og sjónvarpsvænu viðtali þar sem spurt er spurninganna sem við öll viljum vita svörin við. Mjög mannlegt, einlægt og vandað viðtal.
Stuttu síðar í Sjónvarpinu sama kvöld eftir Mannaveiðar(þær fá sér pistil við tækifæri) birtist trailer fyrir lokaþáttinn af Mannaveiðum með rifnu hljóði! Sárt og niðurlægjandi fyrir tæknilega vandaða þáttaröð. Sami trailer birtist á mánudagskvöld og þriðjudagskvöld, ennþá með rifnu hljóði. Alveg glatað að laga þetta ekki eftir fyrstu birtingu!
Á þriðjudagskvöldið var svo sýnt mjög áhugavert viðtal Boga Ágústsonar við leiklistarstjóra Danmarks Radio. Viðtalið var gott en hljóðið ónýtt, algjörlega ónýtt og myndskreytingarnar tóku mann svo í ofanálag alltaf útúr viðtalinu því þær voru ekki vel gerðar. Þátturinn ber þess merki að vera ódýr en það er ekki bjóðandi uppá á það að hann sé svo ódýr að Bogi fari einn til Danmerkur og fái einungis að ráða kamerumann sem hefur greinilega aldrei þurft að vinna svo ódýrt að hann þurfi að taka upp hljóð líka því það kunni hann greinilega ekki. Svona hljóðupptöku verður ekki bjargað í eftirvinnslu og af kreditlistanum að dæma var engin eftirvinnsla á þættinum. Þessi þáttur er mikilvægur fyrir Sjónvarpið. Viðtöl Boga við erlenda sérfræðinga eru vel unnin og eiga skilið meira fjármagn. Alveg væri ég til í að sleppa við eina bandaríska þáttaröð af skjánum til að betur væri farið með innlendu dagskrárgerðina.
Hana nú, koma svo og vanda sig!

Samkomustaðir

Ég var að vafra á vef Ljósmyndasafns Reykjavíkur í dag og lenti í tímagati, gleymdi mér í að skoða gamlar myndir úr miðborginni aðallega í leit að ljósmyndum af gamla Hótel Íslandi sem langafi minn átti og svo götunni sem ég bý við. Ekki fann ég mynd af gömlu götumyndinni en nokkrar af Hótel Íslandi, aðallega þó brunarústamyndir og kom þá í ljós að það ætti að vera til flokkur á ljósmynasafninu sem héti ,,Brunar í borginni", sérstaklega vinsælt myndefni. Á þessu vafri rakst ég einnig á helmikið af myndum af samkomum borgarbúa t.d. Jónsmessa haldin hátíðleg á Árbæjarsafni þar sem var dansað fram að sólsetri, miklar samkomur á Austurvelli, fjölmennar baráttugöngur niður Laugaveg og svo fjölsóttar sýningar af ýmsu tagi. Það var því kaldhæðnislegt að keyra fram á fornbílasýningu á bensínstöð stuttu síðar. Eina leiðin til að fá lýðin til að koma á sýningar er sem sagt að vera á stað þar sem fólk kemur af öðrum ástæðum en að sjá sýningargripina heldur kíkir við af því það vanhagar um eitthvað á bensínstöðinni. So sad.

Ég segi...

...böggles en ekki bugles, pæoner en ekki pioneer (Gulli Helga gerir það líka í auglýsingunum frá Ormsson), seríós en ekki cheerios! Ég geri það af því ég er Íslendingur og hefi aldrei búið á erlendri grundu. Að því gefnu fyndist mér hræsni að þykjast búa yfir enskum hreim.

Þessi umræða kom upp í bílnum á leið í Bónus með manninum í dag, hann þreytist ekki á að leiðrétta mig þegar ég nota ensk orð. Held honum finnist það soldið sætt líka. Verst er að hann talar óaðfinnanlega dönsku og af þeim hæfileika öfunda ég hann. Mér finnst glatað að geta ekki borið Forbrydelsen rétt fram. En þökk sé Sjónvarpinu hef ég getað notað íslensku þýðinguna. Enn verra er að Glæpnum er lokið, sunnudagarnir eru hálf dauflegir eftir 18 vikna törn af prýðis sjónvarpsefni.

Það er sem sagt augljóst að ég snobba fyrir norðurlandamálunum og sé eftir að hafa ekki lagt mig meira fram um að læra dönskuna á sínum tíma. Er reyndar vel læs á dönsku en ég skil ekki orð í hlustun og á mjög erfitt með að detta ekki í þýskan hreim þegar geri heiðarlega tilraun til að tala hana. Það er fallegt að geta litið til baka og sjá að maður hefur breyst, já og svei mér þá ef maður hefur ekki þroskast líka síðan í Árbæjarskóla. Ég vona að Anna Kristjáns dönskukennari hafi fengið þakklátari nemendur en mig síðan námi mínu þar sleppti. Ég fæ hroll eftir allri mænunni þegar ég hugsa til þess hvað ég var leiðinlegur unglingur. Ohh, hvernig er hægt að vera svona þrjóskur og blindur á allt og alla í kringum sig. Ég vona að seinna breytingarskeiðið verði ekki svona galið. Ha hah ah, þá sjón vil ég sjá; konur á sextugsaldri með attitjúd dauðans út um allan bæ, gangandi um húfulausar og berleggjaðar í snjóbyl líkt og 40 árum fyrr. Og allar með þennan yndislega ungingsstúlknasvip sem er engin leið að líkja eftir, hálfopin munninn og augnaráð sem lýsir þvílíkri hneykslan að maður hrökklast frá flissandi.

Ég man það var 2.apríl...

...en ekki hvaða ár það var sem ég fermdist. En ég er fædd '75 svo do the math.
Tók allan pakkann þó ég væri nú ekki þekkt fyrir dömulegheit: permó og ljós. Já, það var engin að velta fyrir sér hvort það væri hættulegt þá að fara í ljós. Permóið lak reyndar úr strýinu á nokkrum dögum en það hékk á fermingardaginn og aldrei meir, alltaf jafn furðulegt að sjá myndina heima hjá mömmu, krakkinn með snarkrullað hár einu sinni á ævinni og það var ljósmyndað í bak og fyrir.
Mig minnir reyndar að ég hafi verið alvön ljósabekkjum á þessum tíma, var send til að brúnka upp fyrir sólarlandaferð 9 ára gömul held ég, það þótti alveg óþægilega eðlilegt þá. Það var reyndar alveg út úr karakter fyrir krakkan í rifnu gallabuxunum af bróður sínum og takkaskónum að fara í ljós. Og ég brann alveg jafn mikið í sólinni á Mallorca þrátt fyrir uppbrúnkuna. En ég lifi.

Ég var einkennilega stressuð fyrir ferminguna, tók þetta allt mjög alvarlega. Leit mjög upp til prella(Sr.Guðmundur Þorsteinsson) og hef líklega aldrei verið með eins mikla trúarvitund á ævinni en þessar vikur sem fermingarfræðslan stóð yfir. Ég man þó ekki eftir að þetta hafi verið rætt á milli okkar vinanna en við pabbi hljótum að hafa diskúterað trúmálin eins og flest annað.
Ég tók þetta alla vega það nærri mér að ég át ekkert í marga daga og það uppgötvaðist ekki fyrr en í fermingarveislunni, þegar ég loksins slakaði á, þá áttaði ég mig á því að tertusneiðinn sem ég hámaði í mig var það fyrsta sem ég hafði borðað í 3-4 daga, ég man hvað ég var hissa. En ég stóð uppi í athöfninni og uppskar góðan hlátur í kirkjunni því ég játaði prella á innsöginu.

Það stendur samt alltaf hæst uppúr minningunum að mömmu tókst að sigra þrjósku dótturina í fyrsta skiptið þennan veturinn. Hún er mikil handavinnukona og líklega eftir að hafa þurft að sauma jakkaföt og bindi í jólaföt á mig árin áður stillti hún mér upp við vegg nokkrum mánuðum fyrir fermingu og sagði: ,,Sigrún, þú verður í kjól á fermingardaginn, ég ætla að sauma hann og það verður aldrei rætt meira". þetta virkaði því ég sá og heyrði á henni að annars gæti ég bara leitað annað eftir húsaskjóli. Ég maldaði ekkert í móinn og fékk með því að vera góð að taka þátt í að velja efnið og sniðið, dæsti svo í lágmarki yfir að þurfa standa uppá stól með títuprjóna í öllum skrokknum. Þetta fór því allt vel.

Fyndnast er nú sennilega þegar ég lít til baka hvað ég var feimin, ég man mér fannst algjör kvöl og pína að taka á móti gestum í mínu nafni og veislusiðir mínir voru ekki mjög kurteisislegir, meira brussulegir. Þannig var nú það.

Það er ...

... orðið slappt ástandið á heimilinu þegar ég segi við manninn minn: ,,hva, kom konan ekkert í gær að þrífa?" hann svarar alltaf á sama veg; hvað hún sé löt og mæti illa. Þessi brandari er mjög viðeigandi í dag þegar runninn er upp fimmti dagur inflúensu hjá húshjálpinni, sem glöggir átta sig á að er ég, og sólin stirnir á ópússuðum speglum og gefur rykinu á gólfinu nýja vídd. En þar sem mér leiðist að þrífa eins og áður hefur komið fram þá reikna ég með að baka mikið í kvöld finnst það einhvern veginn sýna fram á að húshjálpin sé góð og vel meinandi þú hún mæti seint og illa í þrifin.

Fór til læknis í gær til að fá bót minna meina en fékk í staðin svona skemmtilegt móðursýkisásakandi komment frá lækninum að ég væri ekki með strepptokokka, ég minntist ekkert á neina strepptokokka og reiknaði ekkert með þeim. Furðulegur ávani hjá læknum að setja mann niður. Ég vildi bara að hann bjargaði lífi mínu... og inflúensa var það. Ég hef greinilega ekki fengið hana mjög lengi því ég hélt að þetta væri mitt síðasta. En þetta getur bara lagast héðan af.

Úff...

... ég held ég hafi ekki fengið svona pest síðan ég var krakki. Er búin að vera rúmföst síðan á laugardaginn og nú örlar á smá matarlyst en ég held að röddinn verði farin fyrir miðnætti. Kannski maður heimsæki heimilislækninn í fyrsta skipti án barnsins á morgun. Það tók nú engan smá tíma að fá heimilislækni á sínum tíma ;o)

Talandi um heilbrigðiskerfið þá fór ég í smávægilega aðgerð á einkaskurðstofu um daginn og það var bara gaman. Ég held ég hafi aldrei séð syngjandi glaðar hjúkkur fyrr. Það var tónlist í gangi, boðið uppá nýmalaðann espresso og brosandi starfsfólk. Vá hvað það væri gaman ef heilbrigðisstarfsfólk væri allt á mannsæmandi launum.

Forbrydelsen

Úff hvað þetta eru magnaðir þættir, það verður erfitt að horfa á aðrar spennuþáttaraðir eftir þessa mögnuðu fléttu. Sara... 84 fór alveg með þetta í kvöld. Þeir geta þetta danirnir, þvílík list að halda manni við varpið 20 sunnudaga í röð.

Þjónustustig á fermetra

Ég er búin að fara þrjár sérferðir í Blómaval til að kaupa mér pottaplöntu, ég hef ekkert vit á pottaplöntum og þarf því aðstoð. Það eru kannski engin geimflaugavísindi að finna sér blóm en ég veit bara að það þarf einhverja ultra suðræna stofuplöntu til að þrífast í suðurglugga og ég ítreka að ég hef ekkert vit á blómum fyrir utan að flest mega ekki vera í beinni sól. Ég hef fundið starfsmenn í afskornum blómum og í lífrænu deildinni í Blómaval en það er sjaldan starfmann að finna í pottaplöntunum, í annari ferðinni rakst ég reyndar á starfsmann sem var að afgreiða annan en þeir enduðu á að stika alla búðina í leit að einhverju og ég missti sjónar á þeim.

Eftir þessa þriðju ferð datt mér í hug að þetta væri fermetrafjölgunarkrísa hjá fyrirtækjum. Ég er alltaf á ferðinni eftir klukkan fimm eða í hádeginu og þá eru líklega allir góðir starfsmenn í fríi eða í mat eins og ég. Sem er eðlilegt því eftir vissan starfsaldur og reynslu fær fólk að vinna á daginn og eftir því sem verslunum fyrirtækja fjölgar dreifast reynslumestu starfsmennirnir á verslanirnar og þá fækkar þeim hlutfallslega á fermetra.

Þessir tugþúsunda fermetra af nýju verslunarhúsnæði hljóta þá að hafa bitnað mest á þjónustustiginu. Eftir opnun Byko í Garðabæ þá hrakaði þjónustunni t.d. til muna í Byko vestur í bæ, þar eru yfirleitt ungir menn að vinna um helgar sem hafa enga reynslu af smíðum og geta því lítið hjálpað amatör eins og mér.

Ég skil ekki að neinn græði á þessu. Ég hef allavega ekki eytt krónu í Blómaval á síðustu mánuðum og reyni að beina öllum byggingarvöru viðskiptum mínum í Brynju og Slippfélagið, því þar er sjáanleg þjónusta og ég sé ekki að úrvalið sé síðra fyrir snattara eins og mig.

Þannig er nú það...best að fara að þefa uppi rótgróna litla blómabúð.

Mömmukomplexar

Hvað á maður að ganga langt í öskudagsbúningum fyrir börnin sín? Ég fór með Sigga á Klambra í morgun íklæddan sjálfum Íþróttaálfinum og fékk mergjaðan móral yfir því að hafa bara ekki eins og skynsöm móðir myndi gera, saumað litla skikkju á hann úr gömlu handklæði og rétt honum rakettuprik sem töfrasprota og sannfært hann um að það væri flottast.

Nei, ég spurði drenginn í síðustu viku hvað hann vildi vera og bjóst náttúrurlega við að þurfa að útskýra fyrir honum hvaða þýðingu öskudagurinn hefði, ónei, minn maður mun fróðari en í fyrra, brosti allan hringinn og viðurkenndi fyrir mér dreyminn á svip: ,, ég vil vera Íþróttaálfurinn". Ég var svo sem ekki hissa, en minnug þess að hafa saumað búning á hann í fyrra sem hann fór aldrei í og dramað sem ég upplifði í kringum það að barnið mitt væri að missa af þessum stóra degi fylltist ég einhverri ruglu og hljóp inní Hagkaup og keypti dýrari týpuna af búningnum með vöðvunum og gleraugunum og öllu tilheyrandi til að uppfylla óskir barnsins sem vissi hvað hann vildi. Aldrei hef ég séð drenginn eins stoltan og ánægðan með neina gjöf, mér leið eins og ég hefði gefið honum krafta Íþróttaálfsins en ekki búninginn og fylltist miklu stolti yfir að hafa gert rétt.

Þetta var í síðustu viku. Svo í morgun þar sem ég horfði á börnin sitja saman við morgunverðarborðið í leikskólanum mörg hver í heimagerðum búningum, Sunnu bestu vinkonu með teiknuð veiðihár, stóra slaufu í hárinu og kisubol. Einn gutta í Superman náttfötunum sínum og annan í löggubol með teiknað skegg, öll alveg rosalega ánægð fylltist ég þessum móral sem ég get bara ekki hrist af mér. Nú er ég búin að setja standardinn hátt og verð næstu árin að súpa seyðið af því, nýr ofurhetjubúningur á hverju ári....æi nei! Ég ætlaði alltaf að vera svona mamma sem tæki ánægjuna af að búa til fram yfir aðkeypt dralon, saumað í Asíu af fólki sem fær lúsalaun og býr ekki við sjálfsögð mannréttindi.

Ég þarf að horfast í augu við eigin fordóma í dag, ég er ein af þessum mömmum sem kaupi tilbúin búning handa barninu á öskudaginn. That's me.

Blessuð tímamót

Þá er þrítugasti og þriðji afmælisdagurinn að kveldi komin. Það er alltaf hálf asnalegt að eiga afmæli á þessum árstíma því það teygjir tímann sem maður eyðir í að meta stöðuna eftir síðasta ár um rúma viku. Þetta hlýtur nú reyndar að fara að venjast eftir 33 ár. 

Síðasta ár var mikið framkvæmda ár en það næsta gæti orðið árið sem verður tileinkað nýjum hlutum. Ég er nefnilega ekki alveg tilbúin að kveðja framkvæmdaárið svo ef ég umorða aðeins þá get ég mjólkað þessa hugmynd aðeins lengur. Það er nefnilega svolítið gott að geta minnt sig á að maður ætli að sér að framkvæma á árinu ef maður hikar eða dokar við nýjar hugmyndir. Ég hef nefnilega alltaf verið svolítið smeik við breytingar og það er ekki að ástæðulausu, ég er fædd á þessum árstíma og stíg mjög varlega en öruggt til jarðar eins og sönn fjallageit. Þar af leiðir að það er sjaldan mikið stuð hjá mér. Ég held ég sé nú ekkert undir meðallagi skemmtileg en ég er svo dauðans vanaföst að það hálfa væri oft ansi gott. Ég lýg því ekki en ég eyði síðkvöldum í að prjóna ullarsokka og vettlinga, baka bananabrauð með möndlum í og horfi ótæpilega á sjónvarp mér til skemmtunar. Það er náttúrulega ekki hægt að lifa svona eins og gamalmenni á þessum blómatíma. 

Til að ögra mér skrifa ég þetta hér og heiti að taka öllum áskorunum á nýju ári af mikilli gleði og framtakssemi. Einu sinni vann ég eins og berserkur og gat skýlt mér á bak við það en nú er ég í eðlilegri dagvinnu á einum vinnustað og hef engar afsakanir fyrir þessari leti.

Gleðilegt nýtt ár þarna úti, eða öllu heldur inni.